ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟ ΓΡΑΙΚΟΣ (GREEK) ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑΣ. ΣΤΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ" Η ΥΣΤΕΡΙΑ, Η ΚΑΦΡΙΛΑ ΚΑΙ Η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ (ΠΡΟ-)ΗΓΟΥΝΤΑΙ ΟΛΩΝ...

Ο Αριστοτέλης, το Πάριο χρονικό, ο Απολλόδωρος κ.α. αναφέρουν ότι οι Έλληνες πριν λέγονταν Γραικοί, πρβ: «πρώτον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Πάριο Χρονικό). Ειδικότερα, ο Απολλόδωρος λέει ότι οι πέτρες που πετούσαν πίσω τους ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα και γίνονταν άνθρωποι λέγονταν Γραικοί και μετά μετονομάστηκαν σε Έλληνες από τον βασιλιά Έλληνα, γιο του βασιλιά Δευκαλίωνα, πρβ «ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι <ἔνιοι> λέγουσι, <δεύτερος δὲ> Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος. Ἕλληνος δὲ καὶ νύμφης Ὀρσηίδος Δῶρος Ξοῦθος Αἴολος. αὐτὸς μὲν οὖν ἀφ᾽ αὑτοῦ τοὺς καλουμένους Γραικοὺς προσηγόρευσεν Ἕλληνας, τοῖς δὲ παισὶν ἐμέρισε τὴν χώραν»(Απολλόδωρος, Α, 7, 1 – 3)

Ο Όμηρος απαριθμώντας στον Κατάλογο των «νηών» τις μεγάλες πόλεις που έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας περιλαμβάνει και την πόλη Γραία (Ιλ. Β 498 και ο Θουκυδίδης (Β 23,3) αναφέρει:παριόντες δε (οι Πελοπονήσιοι) Ωρωπόν την γην την Γραικήν καλουμένην, ην νέμονται Ωρώπιοι Αθηναίων, υπήκοοι, εδήωσαν).

Ο Παυσανίας (Βοιωτικά, 20 - 24) από τη μια αναφέρει ότι το όνομα της πόλης «η Γραία» προέκυψε από σύντμηση της αρχικής ονομασίας «Τανα-γραία» (που αρχικά η ονομασία αυτή ήταν όνομα γυναίκας, της κόρη του Ασωπού, και μετά της πόλης) και από την άλλη ότι η Γραία ήταν πολύ μεγάλη σε έκταση, περιλάμβανε την Αυλίδα, τη Μυκαλησσό, το Άρμα κ.α.. Λέει επίσης ότι ο Όμηρος γι αυτήν αναφέρει « Την Θέσπεια, την Γραία και την ευρύχωρη Μυκαλησσό», καθώς και ότι ο Αριστοτέλης λέει ότι ο Ωρωπός ονομαζόταν «Γραία» και η περιοχή του Ωρωπού «Γραϊκή». Ο Στέφανος Βυζάντιος, στο λήμμα Γραικοί, αναφέρει ότι ο Αλκμάν ονόμαζε Γραίκες τις μητέρες των Ελλήνων (Γραίκες δε παρά Αλκμάνι αι των Ελλήνων μητέρες και παρά Σοφοκλεί εν Ποιμέσιν).

Σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερα εκδοχή, η ονομασία Γραικοί αρχικά χρησιμοποιούνταν από τους Ιλλυριούς για τους γείτονές τους Έλληνες της Δωδώνης, μέχρι που τελικά επικράτησε ο όρος Έλληνες. Η εκδοχή αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τον Αριστοτέλη (Μετεωρολογικά Ι, 352α) και το Πάριο Χρονικό.^[1]

EIΡΗΝΗ ΜΑΡΑΓΚΟΖΗ (ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ), ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ 
http://teachingreek.blogspot.com/2006/08/blog-post.html

(....) Ας ξεκινήσουμε με τη λέξη «Greeks», δηλαδή «Γραικοί». Κατά τον Αριστοτέλη «Γραικοί» χαρακτηρίζονταν αρχικά οι Δωριείς της Ηπείρου και πιο συγκεκριμένα της Δωδώνης. Είναι εξίσου δυνατή η συσχέτιση του ονόματος «Γραικοί» με τα ονόματα «Γραία» στη Βοιωτία και την Εύβοια, αλλά και με το «Γρας», το οποίο ήταν το όνομα του Αίολου κατακτητή της Λέσβου, σύμφωνα με τον Στράβωνα (ΙΓ΄ 582).
Κάποιοι θεωρούν ότι οι Ιλλυριοί γείτονές μας μάς έθεσαν πρώτοι την ονομασία «Γραικοί» και κατόπιν την παρέλαβαν και την υιοθέτησαν οι Λατίνοι (ως Graea), απ' όπου διαδόθηκε και σε όλες τις ευρωπαϊ­κές γλώσσες (αγγλ. Greeks, γαλλ. Grecs,ισπ. Griegos, γερμ. Griechen, ιταλ. Greci).

Άλλοι συσχετίζουν τη λέξη «Γραικός» με τις αρχαίες ελληνικές λέξεις «γέρων» και «γεραιός», που έχουν την έννοια του ηλικιωμένος, αλλά και του σεβάσμιος. Σύμφωνα με τον αρχαίο λυρικό ποιητή Αλκμάνα, οι Γραίκες ήταν οι μητέρες των Ελλήνων («Γραίκες αι των Ελλήνων μητέρες»). Εδώ, η λέξη «Γραίκες» πιθανότατα σχετίζεται με τη λέξη «γραυς» (= γριά). Βέβαια, η σημερινή γλωσσολογική απόφανση είναι ότι ο Αλκμάν μετασχημάτισε τη λέξη «Γραίκες» κατά το «γυναίκες», εννοώντας απλώς τις γυναίκες των Γραικών.

Οι αρχαίοι Έλληνες πάντως θεωρούσαν το όνομα «Γραικός» αρχαιότερο από το όνομα «Έλλην» (Απολλόδωρος Α' 7,7) και το εντόπιζαν στη Θεσσαλία ή, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, θεωρούσαν τον Γραικό γιο του Θεσσαλού. Ο λεξικογράφος Ησύχιος (450 μ.Χ.) δηλώνει ότι η λέξη «Γραικός» είναι ταυτόσημη της λέξης «Έλλην» και ότι οι δύο ονομασίες αποτυπώνουν ιδιότητες της φρονιμάδας και της σοφίας που χαρακτηρίζουν τον συγκεκριμένο λαό.

Στην Ελληνιστική Εποχή η λέξη «Γραικοί» ήταν συνώνυμη του «Έλληνες» και χρησιμοποιούνταν ευρέως από τους Αλεξαν­δρινούς ποιητές. Με την επιβολή του Χριστιανισμού άρχισε να χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο το όνομα «Γραικοί», ενώ από τον 12ο αιώνα χρησιμοποιούνταν εξίσου τα «Γραι­κοί» και «Ρωμαίοι» για να χαρακτηρίσουν την εθνικότητα των κατοίκων του ελλαδικού χώρου. 

Πολλές είναι και οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί σχετικά με τους λόγους της διάδοσης του ονόματος «Γραικοί» στη Δύση. Έτσι, πιθανότατα από την ευβοϊ­κή Γραία το όνομα να μεταφέρθηκε στην αποικία Κύμη στην Ιταλία, από όπου διαδόθηκε πλατύτερα. Κατά τον αρχαιολόγο Βασίλη Πετράκο η κώμη «Γραία» ήταν μια αρχαία πόλη κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού της οποίας η ρίζα έδωσε τη λέξη «Γραικός» και «Γραικία». Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώθηκε το 1997 όταν ήρθε στο φως ο προομηρικός δήμος της φημισμένης Γραίας, όπου οι μέτοικοί της ίδρυσαν αποικία, κοντά στη Νεάπολη της Κάτω Ιταλίας, και οι κάτοικοι της Καμπανιάς και του Λατίου τής έδωσαν το όνομα «Γραία» - «Γραικοί».

Ο καθηγητής της αρχαιολογίας Δ. Παντερμαλής πιστεύει ότι οι Λατίνοι και ο διεθνής Τύπος υιοθέτησαν τον όρο «Greece» και «Greci» από άγνοια ή και σκοπιμότητα. Υπαινίσσεται ότι σε μια εποχή παρακμής, που αρχίζει να κλονίζεται η Ρωμαϊκή κατακτητική εικόνα «...τα αισθήματα των Ρωμαίων απέναντι στους Έλληνες ήταν μικτά και φαίνεται ότι αυτά φόρτισαν και το όνομα "Graeci". Φανατικοί ευπατρίδες Ρωμαίοι όπως ο Κάτων στηλίτευαν την ελληνομανία των Ρωμαίων που τη θεωρούσαν επικίνδυνη για τα ρωμαϊκά ήθη... η γνώση της Ελληνικής γλώσσας για τους Λατίνους συγκλητικούς ήταν εντελώς αυτονόητη, αλλά όχι για τους υπερήφανους Ρωμαίους Πατρικίους που με δυσκολία δέχονταν ότι είχαν ανάγκη από Ελληνική Παιδεία...»

Στα Βυζαντινά χρόνια, κατά τη Σύνοδο της Φλωρεντίας, συ­ναντούμε σε γραπτό κείμενο ότι «συνελθόντες Λατίνοι τε και Γραικοί...», όπου το «Γραικός» είναι ταυτόσημο με το Ελληνορθόδοξος. Έπειτα, τον τύπο «Γραικός» παρέλαβαν και οι Σλάβοι, για τους οποίους η λέξη σήμαινε μερικές φο­ρές τον ήρωα. Στους χρόνους της Επανάστασης του 1821, έχει μείνει μνημειώδης η διακήρυξη του Αθανάσιου Διάκου: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραι­κός θε να πεθάνω».

Σήμερα η λέξη «Γραικός» θεωρείται προσβλητική για πολλούς Έλληνες, αφού συνδέθηκε με τη λέξη «γραικύλος», που σημαίνει Έλληνας με μειωμένο το αίσθημα της εθνικής αξιοπρέπειας. Από όλα τα προηγούμενα όμως συνάγεται ότι δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε άσχημα για αυτή την προσωνυμία μας, αφού και αρχαία είναι, αλλά και απολύτως συνώνυμη του «Έλληνας»…

Όσον αφορά, τώρα, την ονομασία «Ρωμαίος» («Ρωμιός»), αυτή διαδόθηκε στα Βυζαντινά χρόνια για δυο κυρίως λόγους: Από τη μια με τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, επιβλήθηκε το όνομα αυτό στους κατοίκους της περιοχής παράλληλα με το ρωμαϊκό δίκαιο, την ορθόδοξη πίστη και την κοινή ελληνική γλώσσα. Από την άλλη το όνομα αυτό εδραιώθηκε και διαδόθηκε ευρύτερα με την έλευση των Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι μας ονόμασαν «Ρουμ», Ρωμαίους δηλαδή. Οι ιστορικοί της Ανατολής αποκαλούν το Βυζάντιο «Μπιλάντ αλ Ρουμ» και θεωρούν διαφορετικές εθνότητες τους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Διαβάζουμε για παράδειγμα στο βιβλίο TheMukaddimah: «Τα ίδια έπαθαν και οι Έλληνες. Η κυριαρχία τους έσβησε και μεταδόθηκε στους Ρουμ (Ρωμαίους). Έτσι κατευθύνει ο Αλλάχ τους υπηρέτες και τα πλάσματά του». 

Με το ίδιο όνομα μας αποκαλούσαν και οι Οθωμανοί καθ' όλη τη διάρκεια της μακραίωνης κατάκτησης του Ελλαδικού χώρου. Ένα ενδεικτικό παραδείγματα χρήσης του προσωνυμίου αυτού είναι το φιρμάνι που έβγαλε ο Βεζίρης τον Απρίλιο του 1821, μετά τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου, προς τον Τούρκο νομάρχη Αδριανουπόλεως, στο οποίο το Πατριαρχείο αναφέρεται ως «η εν Κωνσταντινουπόλει Πατριαρχεία των Ρωμαίων» και η επανάσταση του 1821 ως «το κίνημα το παρασκευαζόμενον μεταξύ του Ρωμαϊκού Έθνους». 

Είναι λοιπόν φανερό ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να αφήνει στους Έλληνες να θυμούνται ότι αυτοί ανέλαβαν τα ηνία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά να τους τονίζει ότι ήταν υποτελείς της. Οι Τούρκοι θεωρούσαν ότι ήταν οι νόμιμοι κληρονόμοι αυτής της Αυτοκρατορίας, γι' αυτό και ο Μωάμεθ ο Πορθητής μόλις κατάκτησε την Κωνσταντινούπολή, έστεψε τον εαυτό του Ρωμαίο Αυτοκράτορα.

Αργότερα, μετά το πέρας της επανάστασης, και αφού είχε συντελεστεί η εθνική αφύπνιση με την επίδραση του Διαφωτισμού, οι Νεοέλληνες αντικατέστησαν το εθνικό όνομα «Ρωμιοί» με το «Έλληνες» και αυτό γιατί μετά την επανάσταση επικράτησε η «Μεγάλη Ιδέα», η προγονοπληξία και η τάση επιστροφής προς το παρελθόν. Για αυτό τον λόγο, οι διάφοροι δυτικότροποι λόγιοι προσπάθησαν με πείσμα να σβήσουν τον όρο «Ρωμαίος» και την έννοια της «Ρωμιοσύνης» και έδωσαν στη λέξη «Ρωμιός» τις αρνητικές έννοιες που έχει σήμερα, δηλαδή πονηρός,μικροπρεπής, καταφερτζής.

Με την ίδια λογική αργότερα, κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι Τούρκοι επέλεξαν να μας ονομάσουν «Γιουνάν» (= Ίωνες) προκειμένου να μας διαφοροποιήσουν τελικά και από τους «Ρωμιούς». Το όνομα αυτό (Ρουμ) το δίνουν μονάχα στους Έλληνες που κατοικούν στην Πόλη για να τους θυμίζουν ότι εξακολουθούν να είναι υποτελείς και για να τους ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους Έλληνες, οι οποίοι –σύμφωνα με τους Τούρκους– αποκόπηκαν από τον κορμό της «προαιώνιας» Αυτοκρατορίας και άρα δεν τους αρμόζει να λέγονται πλέον Ρωμαίοι. Γι' αυτό και μας ονομάζουν Ίωνες. 

Παρ' όλα αυτά, όλα τα προηγούμενα ονόματα (Έλληνες, Ρωμαίοι, Γραικοί, Ίωνες) κουβαλάνε μεγάλη ιστορία και άφθονα νοήματα. Μπορεί πολλές φορές να επιλέγονται για να μας χαρακτηρίσουν με πονηρούς σκοπούς ή για πολιτικούς στόχους, αλλά το πραγματικό νόημα που κρύβουν είναι ένα: ότι οι άνθρωποι αυτού του τόπου είναι μια μεγάλη οικογένεια, με περισσότερα κοινά από ό,τι υποψιαζόμαστε, με ένα πλούσιο και θαυμαστό αλλά και πολλές φορές τραγικό «οικογενειακό παρελθόν», το οποίο αξίζει να προσπαθήσουμε να το διατηρήσουμε ζωντανό…

7 ΗΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ ΜΕΤΡΟΥΝ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΠΟΥ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ....

CARTOON BY YANNIS IOANNOU
www.yannis-ioannou.com

OBAMA FOR AMERICA FUNDRAISING...

This time last month, we weren't sure when we'd have an opponent.

Now we're facing a united group of Republicans and special interests that's coalescing around Mitt Romney. And one multimillion-dollar donor at a time, they're planning to buy the keys to the White House:

       -- $500 million from their highest-dollar donors
       -- $200 million (at least) from special-interest groups, one of which has already raised more than $80 million from fewer than 100 people
       -- All in all, they're ready to spend $1 billion -- whatever it takes to defeat President Obama

We're facing our first fundraising deadline of the general election on Monday -- our first chance to show the Republican machine that more than 1.8 million grassroots donors aren't going to let our opponents buy this election.

Chip in $3 or more today.

If you need extra incentive to pitch in today: You'll be automatically entered for a free trip to Los Angeles to meet President Obama at George Clooney's house. Not a bad perk for supporting the campaign at a critical deadline.

If the other side succeeds, we may never even know the names of the people who bought this election -- many of the outside groups are funded by anonymous sources, including corporations.

Supporters like you, chipping in what you can, when you can, are how we'll face them down.

Will you make a donation before Monday's crucial deadline?

https://donate.barackobama.com/April-Deadline


Thanks.

Messina

Jim Messina
Campaign Manager
Obama for America

H NAZIΣΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.... ( ΄Η EΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΙΝΔΑΛΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ"...)

Θανάσης Φωτίου, Η ναζιστική τρομοκρατία στην Ελλάδα,  Πρόλογος: Στράτος Δορδανάς, Επίκεντρο, 2011, σελ. 520. Του Στρατή Αρτεμισιώτη. Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης... Κι ήταν 2 Σεπτέμβρη του 1944.  Η μέρα που το σκαρφαλωμένο στην πλαγιά του βουνού χωριό, λίγα χιλιόμετρα έξω  από τη Θεσσαλονίκη, ερχόταν να προσθέσει το όνομά του στον μακρύ κατάλογο  των ελληνικών  «ολοκαυτωμάτων». Και 149 κάτοικοι, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι,  να προσθέσουν τα ονόματά τους στις μαρμάρινες αναθηματικές στήλες που έμελλε να ανεγερθούν... Γερμανοί και ταγματασφαλίτες ήταν αυτοί που, το απομεσήμερο εκείνης της μέρας,  διενήργησαν την έφοδο στο χωριό. Επικεφαλής τους ήταν ένας κατώτατος αξιωματικός,  ο επιλοχίας Φριτς Σούμπερτ, μαζί με το «Σώμα Κυνηγών» που διοικούσε, ένα «ιδιόκτητο»  παραστρατιωτικό τάγμα γερμανοντυμένων Ελλήνων, που τον ακολουθούσαν στη μακρά  και αιματοβαμμένη πορεία του στην Κρήτη και τη Μακεδονία... Οι εκτελέσεις στον Χορτιάτη υπήρξαν ειδεχθέστατες: όσοι δεν είχαν προνοήσει να  εγκαταλείψουν το χωριό στοιβάχτηκαν σε δύο οικήματα, το φούρνο του  Γκουραμάνη και το σπίτι του Νταμπούδη, τα οποία οι «σουμπερίτες»  μετέτρεψαν σε κρεματόρια πυρπολώντας τα μαζί με όσους βρίσκονταν μέσα.  Ήταν μία μέθοδος εκτέλεσης που ο Σούμπερτ και οι δικοί του είχαν  εγκαινιάσει στην Κρήτη που αποτελούσε, τρόπον τινά, την «υπογραφή» που  άφηναν απ’ όπου περνούσαν. Ο Φριτς Σούμπερτ αποτελεί έναν από τους σκοτεινότερους πρωταγωνιστές  της κατοχικής περιόδου - το ίδιο και τα παλικάρια του, στρατολογημένα στην  Κρήτη (ιδιαίτερα στον Κρούσωνα του Ηρακλείου, όπου συγκεντρώθηκε η  πρώτη «μαγιά» στελεχών του) και τη Μακεδονία. Και το όνομά του,  ακόμα και σήμερα, προκαλεί ανατριχίλα σε όσους έζησαν την εμπειρία της  Κατοχής στα μέρη όπου πέρασε. Κι όμως, ο βίος και η πολιτεία του καλύπτονταν, όλα αυτά τα χρόνια,  σε μεγάλο βαθμό από τον πέπλο του μύθου. Σε αυτό συνετέλεσε τόσο  ο ίδιος όσο και οι βολικές μεταπολεμικές «ερμηνείες» για τη δράση του,  κυρίως όμως η αποσπασματικότητα των τεκμηρίων και των μαρτυριών  γι’ αυτήν. Η ανά χείρας μελέτη του καθηγητή του Πανεπιστήμιου Carleton του  Καναδά Θανάση Φωτίου έρχεται να καταστήσει αυτή τη μυθική φιγούρα  (αμφιβολίες υπήρχαν ακόμη και για τη γερμανική του καταγωγή) ένα «πρόσωπο της ιστορίας». Εκκινώντας από προσωπικά κίνητρα, καθώς ο τόπος καταγωγής του  υπήρξε θύμα των «σουμπεριτών», ο Θ. Φωτίου, μολονότι βυζαντινολόγος,  κατάφερε, διεξάγοντας εξαντλητική και πολύχρονη έρευνα, τόσο αρχειακή όσο  και με δεκάδες προφορικές συνεντεύξεις, να τεκμηριώσει βήμα-βήμα την αιματηρή  πορεία του πλέον αδυσώπητου τμήματος του ένοπλου ελληνικού δωσιλογισμού. Ο Φριτς Σούμπερτ, δεκανέας και μέλος του ναζιστικού κόμματος, υπηρετεί στην  Κρήτη τον Αύγουστο του 1941 ως διερμηνέας και, χάρη στην ελληνομάθειά του,  διακρίνεται στην απόσπαση πληροφοριών. Η συνάντησή του με μια ομάδα  αντιβενιζελικών από τον Κρουσώνα θα τον οδηγήσει στη συγκρότηση ενός ελληνικού  «Σώματος Κυνηγών», που θα αναλάβει την τρομοκράτηση του πληθυσμού  με ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, ανακρίσεις, πλιάτσικο, εκτελέσεις, πυρπολήσεις χωριών . Η ιδιαίτερη «ανεξαρτησία» που επιδείκνυε στην εφαρμογή των αντιποίνων, τον έφερε  σε σύγκρουση με την πολιτική της διοίκησης του «Φρουρίου Κρήτη», έτσι όπως αυτή  διαμορφωνόταν πλέον στα τέλη του 1943. Έχοντας πέσει σε δυσμένεια, τον Γενάρη του 1944, μαζί με μερικούς πιστούς του,  μετατίθεται στη Μακεδονία, τον κύριο χώρο δράσης των ένοπλων αντικομμουνιστικών  ομάδων εκείνη την περίοδο, όπου θα συνεργαστεί με το τάγμα του Πούλου και  άλλους σχηματισμούς, με αποκορύφωμα της εγκληματικής τους δράσης την  καταστροφή του Χορτιάτη, αλλά και την ανείπωτης αγριότητας σφαγή των Γιαννιτσών,  λίγο πριν από την αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από την Ελλάδα.  Μαζί με αυτές και λίγους οπαδούς του θα καταφύγει αρχικά στη Βιέννη,  όμως με μυθιστορηματικό τρόπο, το 1945, θα επιχειρήσει να επιστρέψει  στην Ελλάδα. Η τυχαία αναγνώρισή του θα τον φέρει ενώπιον του Στρατοδικείου,  όπου θα καταδικαστεί σε θάνατο, κατηγορούμενος για 3.000 φόνους  (μυθικός αριθμός, βέβαια...). Ο επίλογος θα γραφεί στις 22 Οκτωβρίου 1947,  όταν ο «φόβος και τρόμος» των κατοίκων της Μακεδονίας και της Κρήτης  διαβεί για τελευταία φορά την εξωτερική πύλη των φυλακών Επταπυργίου,  για να οδηγηθεί στον «συνήθη τόπο εκτελέσεων»...