Director Charlie Chaplin got the idea for The Gold Rush during a visit to Pickfair, the Beverly Hills home of Mary Pickford and Douglas Fairbanks. While viewing the couple’s collection of stereoscopic cards, he came across one depicting the Chilkoot Pass, which prospectors had to cross to get to the goldfields of the Klondike. This and the story of the Donner party inspired his film.
6.21.2012
THE CRITERION COLLECTION RESTORED CHARLIE CHAPLIN'S "THE GOLD RUSH" (1925 VERSION)
Director Charlie Chaplin got the idea for The Gold Rush during a visit to Pickfair, the Beverly Hills home of Mary Pickford and Douglas Fairbanks. While viewing the couple’s collection of stereoscopic cards, he came across one depicting the Chilkoot Pass, which prospectors had to cross to get to the goldfields of the Klondike. This and the story of the Donner party inspired his film.
FILM CRITIC ANDREW SARRIS (1928-2012): HIGHLIGHTS FROM HIS "VILLAGE VOICE" YEARS
http://blogs.villagevoice.com/runninscared/2012/06/andew_sarris_19.php
We're very saddened to hear about the death of film critic Andrew Sarris at the age of 83. He spent some of his best years tilting with Pauline Kael here at the Voice, and while we're putting together an actual obit, we wanted to highlight some of the best things he did at this newspaper.
We're very saddened to hear about the death of film critic Andrew Sarris at the age of 83. He spent some of his best years tilting with Pauline Kael here at the Voice, and while we're putting together an actual obit, we wanted to highlight some of the best things he did at this newspaper.
A few years ago, we had a project we called "Clip Job" whose aim was to get onto the web some of the Voice's best material from its pre-Internet archives.
Naturally, Sarris's column was often one we chose to republish. Please look them over now, and remember (or discover for the first time) what an important influence he was on American cinema, and what a great read, as well.
March 23, 1961: "L'Avventura...is an intellectual adventure or it is nothing."
The plot, such as it is, will infuriate audiences who still demand plotted cinema and potted climaxes. A group of bored Italian socialites disembark from their yacht on a deserted island. After wandering about a while, they discover that one of their number, a perverse girl named Anna, is missing. Up to that time, Anna (Lea Massari) had been the protagonist. Not only does she never reappear; the mystery of her disappearance is never solved.
I have now seen "Pussycat" four times, and each time I find new nuances in the direction, the writing, the playing, and, above all, the music. This is one movie that is not what it seems at first glance. It has been attacked for tastelessness, and yet I have never seen a more tasteful sex comedy. For one thing, Allen has written a whole script about sex without once baiting a homosexual, and this is quite a feat these days when homosexuals are considered more hilarious than ever.
If Hawks has represented much of what I like in the cinema, Warhol represents much of what I resist. We live in an era when many people are as pathologically frightened of being put on as of being put down. Magazine articles are written to warn us of the perils of alleged artists who do not take their audience seriously, and Warhol is usually cited as the worst offender. I have found in the past that with me a little Warholian cinema goes a long way, but it suddenly strikes me that I have never seen anything by Warhol entirely lacking in interest.
Nichols has actually committed all the classic errors of the sophisticated stage director let loose on the unsophisticated movies. For starters, he has underestimated the power of the spoken word in his search for visual pyrotechnics. Albee's script is pretty strong stuff. There is no need to jump up and down with the camera every time a character suggests humping the hostess or getting the guests or humiliating the host. Nor is there any need to take the action outside where the hypnotic spell of an alcoholic mood can be dispelled by the fakey-emptiness of exteriors.
"Casino Royale" tries to capitalize both on the James Bond name and the "What's New, Pussycat?" art nouveau nuttiness. I liked "Pussycat," but I don't like "Casino Royale," particularly when John Huston is flaunting the hardened arteries of David Niven and Deborah Kerr in a Scottish castle. Things pick up a little bit when Orson Welles, Peter Sellers, and Woody Allen stumble into the scene, but the total experience remains boringly incoherent.
What is frightening about Rosemary's condition is her suspicion that she is being used by other people for ulterior purposes. She has no family of her own to turn to, but must rely on a husband who seems insensitive to her pain, neighbors who seem suspiciously solicitous, a doctor whose manner seems more reassuring than his medicine, and a world that seems curiously indifferent to her plight. When she tells her story to a disinterested doctor, he dismisses it as pure paranoia as most doctors would if a pregnant woman walked into their office and told them the plot of "Rosemary's Baby." The disinterested doctor calls the witch doctor and Rosemary is delivered to her satanic destiny. After spitting in her husband's face, Rosemary approaches the rocker where her yellow-eyed baby is crying and by slowly rocking the infant to sleep acknowledges her maternal responsibility toward a being that is after all a baby and ultimately HER baby.
Thus two universal fears run through "Rosemary's Baby," the fear of pregnancy, particularly as it consumes personality, and the fear of a deformed offspring with all the attendant moral and emotional complications.
January 15, 1970: Sarris picks the best films of 1969
There were close to 300 regular releases in 1969, and I would estimate about as many more hard-core sexploitation attractions although the latter figure might be even higher. Actually, the bottom is creeping up to the top these days insofar as production values are concerned. Hollywood has all but ceased to exist as a production center, and the old days of studio trademarks are gone forever. Still, the movie beat remains busy enough to endure that in any given year there will be critical slippage.
I am 42, going on 43, and I have never had a homosexual experience. Thus, if only by the process of elimination (and an ecstatically happy marriage), I must qualify as a male heterosexual. I am not bragging, mind you, or complaining either, but merely stating a banal fact. I am not suggesting that I have resisted the blandishments of hordes of homosexuals over the years. Nor am I suggesting that there is anything heroic about being heterosexual. Or even anything special. But I do feel the time has come in my intellectual life to draw the line against any additional accretions of guilt.
April 15, 1971: Sarris vs. Kael on Citizen Kane
Pauline Kael's two-part article on "Citizen Kane" ("Raising Kane" -- the New Yorker, February 20 and 27, 197[1]) reportedly began as a brief introduction to the published screenplay, but, like Topsy, it just growed and grower into a 50,000-word digression from "Kane" itself into the life and times and loves and hates and love-hates of Pauline Kael.http://www.nytimes.com/2012/06/21/movies/andrew-sarris-film-critic-dies-at-83.html?src=me&ref=general
My disagreement with her position begins with her very first sentence:"'Citizen Kane' is perhaps the one American talking picture that seems as fresh now as the day it opened." I can think of hundreds of "American talking pictures" that seem as fresh now as the day they opened. Even fresher.
(...)Andrew Sarris was born in Brooklyn on Oct. 31, 1928, to Greek immigrant parents, George and Themis Sarris, and grew up in Ozone Park, Queens. His romance with movies was near to imprinted on his DNA. He remembered sitting in a darkened theater at the age of 3 or 4 entranced by a movie based on a Jules Verne story. “The liquidity of the scene and the film,” he recalled, “was truly magical, especially to someone not many years out of the womb himself.”
He attended John Adams High School in Queens, his time there overlapping for a year or two with the newspaper columnist Jimmy Breslin’s. But his concerns lay elsewhere. He recalled, as a teenager, sitting in his Queens aerie, listening to the Academy Awards and the New York Film Critics Circle award ceremonies, and developing his ideas, idiosyncratic and polemical, on film.
He graduated from Columbia College in 1951 and served three years in the Army Signal Corps. He returned to live with his mother — his father had died — in Queens, passing his post-college years in “flight from the laborious realities of careerism,” as he put it.
On a footloose outing he passed a year in Paris, drinking coffee and talking with the New Wave directors Mr. Godard and Mr. Truffaut, who were the first to champion auteur theory. (Later, in the United States, he would edit an English-language edition of the influential auteurist magazine Cahiers du Cinéma.) Always his love affair with movies sustained him. He recalled sitting through four dozen showings of “Gone With the Wind,”as besotted with Vivien Leigh on the 48th viewing as on the first. (...)MEΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΝΑΖΙ ΤΗΣ "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ" ΒΙΑΣΕ ΑΝΗΛΙΚΗ...
TO ΡΑΤΣΙΣΜΟ KAI TH ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ" ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ...
Μέλος της «Χρυσής Αυγής» κατηγορείται για βιασμό ανήλικης αλβανίδας και δημιουργεί «ρατσιστικό» ντελίριο εναντίον της οικογένειας του θύματος προκειμένου να έχει καλύτερη δικαστική τύχη!
Μπροστά σε μια πρωτοφανή περίπτωση βρίσκονται, τα τελευταία 24ωρα, οι αστυνομικοί αλλά και κάτοικοι περιοχής στην βορειοανατολική Αττική.
Ενας 45χρονος δημοτικός υπάλληλος που δηλώνει μέλος της «Χρυσής Αυγής» συνελήφθη προ τετραημέρου για τον βιασμό μιας 15χρονης αλβανίδας που ήταν μαθήτρια σε τοπικό σχολείο και η οποία έμεινε έγκυος!
Ο 45χρονος, που ήταν παντρεμένος με τρία παιδιά, ανέφερε στους αστυνομικούς ότι «διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με την ανήλικη Αλβανίδα -παρά βέβαια τις αντιλήψεις του κατά των μεταναστών- και υπήρξε η πλήρης συγκατάθεσή της σε ό,τι συνέβη μεταξύ τους».
Ωστόσο, σύμφωνα με αναφορές των συγγενών της ανήλικης αλλοδαπής, ο κατηγορούμενος, μαζί με άλλα άγνωστα πρόσωπα, τους απείλησε με επιθέσεις της «Χρυσής Αυγής» αν επέμειναν στις κατηγορίες τους για την κακοποίηση του κοριτσιού. Ταυτόχρονα τους ζήτησε να αποσιωπήσουν το συμβάν.
Ολα ξεκίνησαν προ μερικών μηνών όταν ο 45χρονος υπάλληλος συμμετείχε σε δημοτικά έργα, σε σχολείο της περιοχής. Εκεί φέρεται να γνώρισε την 15χρονη μαθήτρια, αλβανικής καταγωγής -η οικογένειά της διαμένει 20 χρόνια στην Ελλάδα- και της πρότεινε να εργασθεί στο γραφείο μίας μικρής εταιρείας που πραγματοποιούσε τεχνικά έργα.
Η 15χρονη δέχθηκε την πρόσκληση. Ομως όπως κατήγγειλε η 15χρονη και οι γονείς της στην ΕΛ.ΑΣ. «στις 15 Φεβρουαρίου ο 45χρονος την παρέσυρε σε ερημική περιοχή και τη βίασε. Σύμφωνα με την ίδια καταγγελία ο 45χρονος πρότεινε αμέσως μετά στην 15χρονη να της δώσει περίπου 100 ευρώ, για να εξασφαλίσει τη σιωπή της αλλά και για να συνευρεθεί κι άλλες φορές μαζί της».
Ομως η 15χρονη, προ μερικών εβδομάδων, έμεινε έγκυος και κατέφυγε σε τοπικό ιατρείο προκειμένου να προχωρήσει σε έκτρωση. Οι Αλβανοί γονείς του κοριτσιού ζήτησαν από τον 45χρονο εξηγήσεις για την εγκυμοσύνη της κόρης τους, και εκείνος αρχικά υποστήριξε ότι είχε ερωτικές σχέσεις μαζί της ένας από τους γιους του.
Ομως οι γονείς φέρεται να συγκέντρωσαν και άλλες πληροφορίες για τις ενέργειες του 45χρονου και υπέβαλαν σχετική μήνυση στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Αμέσως μετά οι αστυνομικοί προχώρησαν στη σύλληψη του δημοτικού υπαλλήλου, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος λίγα 24ωρα αργότερα με περιοριστικούς όρους και εγγύηση 30.0000 ευρώ.
Το «Βήμα» επικοινώνησε με τους συγγενείς της κοπέλας που επιβεβαίωσαν τις απειλές που είχαν δεχθεί εν ονόματι της «Χρυσής Αυγής». Ακόμη μίλησαν και για «παρουσία μπράβων όταν εμφανίσθηκαν ενώπιον των δικαστικών αρχών». Από την άλλη πλευρά ο 45χρονος αρνείται τις κατηγορίες και υποστήριξε ότι «θα αποδείξει την αθωότητά του».
Για την υπόθεση ήδη ενημερώθηκαν από υψηλόβαθμους αξιωματικούς της Ασφάλειας Αττικής εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης στην βορειοανατολική Αττική.
Για την υπόθεση ήδη ενημερώθηκαν από υψηλόβαθμους αξιωματικούς της Ασφάλειας Αττικής εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης στην βορειοανατολική Αττική.
ΠΗΓΗ:tovima.gr
***
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΟΚ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
- Δημοσιεύτηκε Τρίτη, 19 Ιούνιος 2012 09:31
- Συντάχθηκε από τον/την teo
- Προβολές: 10415
Λάβαμε ενα μειλ με μαρτυρία για την δράση της χ.α για ευνοήτους λόγους δεν αποκαλύπτουμε το όνομα του αποστολέα που μας περιγράφει τα εξης:
Μαρτυρία - σοκ για τη Χρυσή Αυγή!
"Σήμερα είδα ράμματα στο κεφάλι ενός γνωστού μου Ρωσοπόντιου και τον ρώτησα τι του συνέβη. Η απάντηση ήταν απίστευτη... Συμμετείχε σε ένα ντου της Χ.Α σε ένα σπίτι όπου διέμεναν Πακιστανοί υπήκοοι στον... Ασπρόπυργο και κυριολεκτικά τους θέρισαν!
Το'παιξα ανήξερος-σχεδόν γοητευμένος- και άρχισα να τον ρωτάω τι γίνεται εκεί.
Όποιος λοιπόν συμμετέχει ενεργά σε τέτοιες επιχειρήσεις έχει πρώτα απ' ολα δωρεάν ρουχισμό(μπλουζάκια-παντελόνια-αρβύλες) της χ.α αλλά και εξοπλισμό(στιλέτα-ρόπαλα ακόμα και πιστόλια).
Επίσης έχουν έκπτωση 40% σε συγκεκριμένα Σούπερ μάρκετ και 65% έκπτωση σε πρατήρια της nike και της addidas!!!
Φυσικά δεν τελειώνει εδώ...όποιος συμμετέχει σε επιχειρήσεις μετά τις 10 το βράδυ(οι οποίες μου άφησε να εννοηθεί οτι είναι δολοφονικές από τους σκληρούς πυρήνες) λαμβάνει ένα bonus το μήνα περί τα 500 ευρώ!!!
Οι επιθέσεις είναι πολύ καλά οργανωμένες με τσιλιαδόρους και σε συνεννόηση με τις αστυνομικές αρχές!!!
Στις επιχειρήσεις αυτές η πλειοψηφία που λαμβάνει μέρος είναι αλλοδαποί μετανάστες(Ρώσοι-Αλβανοί κ.α.)και οι"Έλληνες" που συμμετέχουν κάνουν χρήση κοκαΐνης η οποία κι αυτή είναι δωρεάν φυσικά... "ελα να δεις πως είναι..περνάμε πολύ ωραία...", μου είπε...
Πίσω απ' αυτή τη μάστιγα που ονομάζεται Χ.Α υπάρχουν όπως διαφαίνεται εύποροι μεγαλοκαταστηματάρχες και μεγαλοκαρχαρίες οι οποίοι πριμοδοτούν την οργάνωση αυτή με σκοπό άλλου είδους οφέλη ενώ οι θεσμοί και οι νόμοι του κράτους δεν ισχύουν γι' αυτούς αφού η αστυνομία τους προστατεύει πολύ καλά!!!
Μετανάστες για λίγα χρήματα χτυπούν και σκοτώνουν μετανάστες...Κραμερ εναντίον Κραμερ και η τρέλα αυτή που θα καταλήξει?
Όμως το χειρότερο είναι ότι όλοι εμείς τους παρακολουθούμε αποσβολωμένοι ενώ αυτοί γιγαντώνονται μέσα στην ελλειπή δημοκρατικής παιδείας αστική τάξη η οποία προκειμένου να διαφυλάξει τη περιουσία και την εκμετάλλευση της, αλλά και τα τόσα χρόνια ανοχής σ' ένα ατελείωτο πολιτικό αλισβερίσι τώρα εναποθέτει τις ελπίδες της στη βία, στην επιβολή, στην τρομοκρατία και τον φασισμό της εγκληματικής οργάνωσης που ονομάζεται Χ.Α.
Φεύγοντας μου ψυθίρισε: "ό,τι πρόβλημα έχεις πάρε με τηλέφωνο...."
Subscribe to:
Posts (Atom)