Είδηση: Παραιτείται ο κύριος Robert Rubin από σύμβουλος της Citigroup. Ο κύριος Rubin, Υπουργός Οικονομικών του Clinton (1995) εισηγήθηκε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ την κατάργηση ενός νόμου του 1933, με το όνομα Glass-Steagall Act. Γιατί μας νοιάζει; Οι συνέπειες της κατάργησης αυτού του νόμου (χωρίς αντικατάσταση από κάτι αντίστοιχο) μας έφεραν στην τωρινή παγκόσμια κρίση.
Ο νόμος, σε περίληψη, απαγόρευε σε εμπορικές τράπεζες (αυτές που παίρνουν καταθέσεις και δανείζουν λεφτά) να κάνουν την δουλειά των επενδυτικών τραπεζών (αυτών που αναδέχονται την πώληση μετοχών και ομολόγων από εταιρίες, προς επενδυτές).
Οι δύο δουλειές αυτές ήταν διαφορετικές: Το ρίσκο των εμπορικών τραπεζών περιοριζόταν στο να κάνουν κακά δάνεια, ή να τους φύγουν οι καταθέτες (ή να μην μπορούν να δανειστούν στην διατραπεζική). Σχετικά χαμηλό ρίσκο, αλλά και σχετικά χαμηλή κερδοφορία, που μεγάλωνε μόνο με όγκο δουλειάς.
Το ρίσκο των επενδυτικών τραπεζών ήταν να γυρίσει προς την λάθος κατεύθυνση η αγορά, από την στιγμή που η επενδυτική τράπεζα αναδεχόταν μία έκδοση, μέχρι την στιγμή της πώλησης των αξιόγραφων. Μεγάλο ρίσκο, αλλά και μεγάλα κέρδη (και μεγάλες ζημιές).
Οι επενδυτικοί τραπεζίτες έβγαζαν πολλά λεφτά αλλά όχι πάντα, ενώ οι εμπορικοί τραπεζίτες έβγαζαν λιγότερα λεφτά αλλά πιο σταθερά. Οι επενδυτικοί τραπεζίτες ποτέ δεν είχαν αρκετά κεφάλαια γιατί δεν μπορούσαν να δανειστούν μεγάλα ποσά (περιοριζόμενοι από το κεφάλαιό τους), οι εμπορικοί τραπεζίτες είχαν πολλά κεφάλαια, βαρετή δουλειά, ήταν και οι ίδιοι βαρετοί και ζήλευαν τους επενδυτικούς τραπεζίτες.
H Citigroup, και κάποιος Sandy Weil, ήταν οι ωφελημένοι από την κατάργηση του νόμου, και ο κύριος Rubin, λίγο αργότερα, προσελήφθη από την Citigroup (με το αζημίωτο). Ο κύριος Rubin υπήρξε και είναι διαπρεπές στέλεχος των Δημοκρατικών, και μόνο τώρα τελευταία αρχίζει και γίνεται δακτυλοδεικτούμενος, πολύ ευγενικά, ως ένας εκ των πρωτεργατών της σημερινής κρίσης. Η Citigroup πληρώνει τι αμαρτίες της με λεφτά φορολογουμένων.
Για να πούμε του στραβού το δίκιο, οι Ευρωπαϊκές τράπεζες δεν είχαν τους περιορισμούς του Glass-Steagall, και η αμερικανική διαπλοκή παράτησε την σύνεση και την συντηρητικότητα για να μην μείνει πίσω από τους Ευρωπαίους αρχιερείς…
Πως τον έλεγαν εκείνον που πούλησε την ψυχή του στον διάβολο;
http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/shows/wallstreet/weill/demise.html
ΥΓ. Το πάντρεμα εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών είναι κακό (για την κοινωνία) γιατί μειώνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε εναλλακτικούς τρόπους χρηματοδότησης, αυξάνει το συστημικό ρίσκο της τραπεζικής διαμεσολάβησης, βάζοντας όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, και αφήνοντας την απληστία πολλών να καταστρέψει την ζωή περισσοτέρων. Μην περάσει κανενός η ιδέα ότι αυτά δεν ισχύουν και στην Ελλάδα…
Ο νόμος, σε περίληψη, απαγόρευε σε εμπορικές τράπεζες (αυτές που παίρνουν καταθέσεις και δανείζουν λεφτά) να κάνουν την δουλειά των επενδυτικών τραπεζών (αυτών που αναδέχονται την πώληση μετοχών και ομολόγων από εταιρίες, προς επενδυτές).
Οι δύο δουλειές αυτές ήταν διαφορετικές: Το ρίσκο των εμπορικών τραπεζών περιοριζόταν στο να κάνουν κακά δάνεια, ή να τους φύγουν οι καταθέτες (ή να μην μπορούν να δανειστούν στην διατραπεζική). Σχετικά χαμηλό ρίσκο, αλλά και σχετικά χαμηλή κερδοφορία, που μεγάλωνε μόνο με όγκο δουλειάς.
Το ρίσκο των επενδυτικών τραπεζών ήταν να γυρίσει προς την λάθος κατεύθυνση η αγορά, από την στιγμή που η επενδυτική τράπεζα αναδεχόταν μία έκδοση, μέχρι την στιγμή της πώλησης των αξιόγραφων. Μεγάλο ρίσκο, αλλά και μεγάλα κέρδη (και μεγάλες ζημιές).
Οι επενδυτικοί τραπεζίτες έβγαζαν πολλά λεφτά αλλά όχι πάντα, ενώ οι εμπορικοί τραπεζίτες έβγαζαν λιγότερα λεφτά αλλά πιο σταθερά. Οι επενδυτικοί τραπεζίτες ποτέ δεν είχαν αρκετά κεφάλαια γιατί δεν μπορούσαν να δανειστούν μεγάλα ποσά (περιοριζόμενοι από το κεφάλαιό τους), οι εμπορικοί τραπεζίτες είχαν πολλά κεφάλαια, βαρετή δουλειά, ήταν και οι ίδιοι βαρετοί και ζήλευαν τους επενδυτικούς τραπεζίτες.
H Citigroup, και κάποιος Sandy Weil, ήταν οι ωφελημένοι από την κατάργηση του νόμου, και ο κύριος Rubin, λίγο αργότερα, προσελήφθη από την Citigroup (με το αζημίωτο). Ο κύριος Rubin υπήρξε και είναι διαπρεπές στέλεχος των Δημοκρατικών, και μόνο τώρα τελευταία αρχίζει και γίνεται δακτυλοδεικτούμενος, πολύ ευγενικά, ως ένας εκ των πρωτεργατών της σημερινής κρίσης. Η Citigroup πληρώνει τι αμαρτίες της με λεφτά φορολογουμένων.
Για να πούμε του στραβού το δίκιο, οι Ευρωπαϊκές τράπεζες δεν είχαν τους περιορισμούς του Glass-Steagall, και η αμερικανική διαπλοκή παράτησε την σύνεση και την συντηρητικότητα για να μην μείνει πίσω από τους Ευρωπαίους αρχιερείς…
Πως τον έλεγαν εκείνον που πούλησε την ψυχή του στον διάβολο;
http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/shows/wallstreet/weill/demise.html
ΥΓ. Το πάντρεμα εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών είναι κακό (για την κοινωνία) γιατί μειώνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε εναλλακτικούς τρόπους χρηματοδότησης, αυξάνει το συστημικό ρίσκο της τραπεζικής διαμεσολάβησης, βάζοντας όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, και αφήνοντας την απληστία πολλών να καταστρέψει την ζωή περισσοτέρων. Μην περάσει κανενός η ιδέα ότι αυτά δεν ισχύουν και στην Ελλάδα…