150.000 οι ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ ΤΟ 2008!!!!
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΩΝ ΝΑ ΛΥΜΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΥΣ, ΚΑΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ, ΕΝΩ ΔΩΡΙΖΟΝΤΑΙ 28 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΠΑΘΟΥΝΤΕΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ! H ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ THΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ: ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΟΔΑ ΟΙ "ΕΓΚΥΡΕΣ" ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ!
Της ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ
Πόσο απέχει ο εφιάλτης από το όνειρο; Τρεις-τέσσερις απλήρωτες δόσεις στεγαστικών ή καταναλωτικών δανείων, προθεσμίες που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ληξιπρόθεσμες οφειλές, πιστωτικές κάρτες που ξεφεύγουν από το όριο, διαταγές πληρωμής, κοινοποιήσεις κατασχέσεων κι αυτό ήταν: το όνειρο που για κάποιους, για τους περισσότερους ίσως, συνοψίζεται σε τρεις λέξεις, «το δικό μου σπίτι», γίνεται αγχόνη, καθημερινή, πριν ορμήσουν πάνω του τα επονομαζόμενα και «κοράκια» σε ένα δημόσιο αναγκαστικό πλειστηριασμό.
Σήμερα περίπου 400 χιλιάδες νοικοκυριά καθυστερούν να πληρώσουν από μία έως τρεις δόσεις δανείων, ενώ για το 2008 εκτιμάται ότι οι αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών θα φτάσουν ή θα ξεπεράσουν τις 150 χιλιάδες, σύμφωνα με τον Ευάγγ. Κρητικό, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Προστασίας Πολιτών, Καταναλωτών, Δανειοληπτών.Ενδεικτικό άλλωστε, λέει, ότι το πρώτο δίμηνο του 2008 στο Ειρηνοδικείο Αθηνών κατατέθηκαν περίπου 5.500 αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών, ενώ αυτοί που φαίνεται να πλήττονται κυρίως είναι τα νέα ζευγάρια με μισθούς των 700 έως 1.000 ευρώ ο καθένας, που αγόρασαν ένα σπίτι με το σκεπτικό ότι είναι καλύτερο να πληρώνεις δόση παρά ενοίκιο.Ακρίβεια, ανεργία, οικονομική κρίση και οικονομική ασφυξία, σε μια υπέρμετρα καταναλωτική εποχή με πλαστικές κάρτες και ενίοτε επίπλαστες ανάγκες. Και την ίδια ώρα, άνθρωποι που φτάνουν στα όριά τους και σε σκέψεις ακραίες. Μπροστά στην απειλή του επόμενου πλειστηριασμού, στον φόβο τού να χάσουν ό,τι έχουν, χάνουν τον εαυτό τους, αδυσώπητα κυνηγημένοι από τράπεζες και εισπρακτικές εταιρείες.Βλέπουν τα χρέη τους να διπλασιάζονται ή και να τριπλασιάζονται καθώς επιβαρύνονται οι ίδιοι με τα έξοδα των προγραμμάτων πλειστηριασμού (περίπου 1.200 με 1.400 ευρώ τη φορά, λέει ο κ. Κρητικός) και χάνουν τον λογαριασμό. Δεν ξέρουν τι πληρώνουν, δεν ξέρουν τι χρωστάνε.Επιλέγουν να διηγηθούν την προσωπική τους ιστορία ανώνυμα, είτε γιατί ο κοινωνικός τους περίγυρος δεν ξέρει, και δεν πρέπει να μάθει, είτε για νιώθουν ακόμη φόβο αφού «οι τράπεζες μπορούν να σε πάνε καροτσάκι». Ανθρωποι που νιώθουν ότι χάνουν το παιχνίδι. Ενα παιχνίδι που «οικοδομήθηκε» εδώ και χρόνια με πολιτικές και υλικά παλαιά και νέα: Ιδιοκτησία. Αντιπαροχή. Καταναλωτισμός. Δάνεια για σπίτια, για σπουδές, για διακοπές, για εορτές (...)
Πόσο απέχει ο εφιάλτης από το όνειρο; Τρεις-τέσσερις απλήρωτες δόσεις στεγαστικών ή καταναλωτικών δανείων, προθεσμίες που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ληξιπρόθεσμες οφειλές, πιστωτικές κάρτες που ξεφεύγουν από το όριο, διαταγές πληρωμής, κοινοποιήσεις κατασχέσεων κι αυτό ήταν: το όνειρο που για κάποιους, για τους περισσότερους ίσως, συνοψίζεται σε τρεις λέξεις, «το δικό μου σπίτι», γίνεται αγχόνη, καθημερινή, πριν ορμήσουν πάνω του τα επονομαζόμενα και «κοράκια» σε ένα δημόσιο αναγκαστικό πλειστηριασμό.
Σήμερα περίπου 400 χιλιάδες νοικοκυριά καθυστερούν να πληρώσουν από μία έως τρεις δόσεις δανείων, ενώ για το 2008 εκτιμάται ότι οι αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών θα φτάσουν ή θα ξεπεράσουν τις 150 χιλιάδες, σύμφωνα με τον Ευάγγ. Κρητικό, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Προστασίας Πολιτών, Καταναλωτών, Δανειοληπτών.Ενδεικτικό άλλωστε, λέει, ότι το πρώτο δίμηνο του 2008 στο Ειρηνοδικείο Αθηνών κατατέθηκαν περίπου 5.500 αιτήσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών, ενώ αυτοί που φαίνεται να πλήττονται κυρίως είναι τα νέα ζευγάρια με μισθούς των 700 έως 1.000 ευρώ ο καθένας, που αγόρασαν ένα σπίτι με το σκεπτικό ότι είναι καλύτερο να πληρώνεις δόση παρά ενοίκιο.Ακρίβεια, ανεργία, οικονομική κρίση και οικονομική ασφυξία, σε μια υπέρμετρα καταναλωτική εποχή με πλαστικές κάρτες και ενίοτε επίπλαστες ανάγκες. Και την ίδια ώρα, άνθρωποι που φτάνουν στα όριά τους και σε σκέψεις ακραίες. Μπροστά στην απειλή του επόμενου πλειστηριασμού, στον φόβο τού να χάσουν ό,τι έχουν, χάνουν τον εαυτό τους, αδυσώπητα κυνηγημένοι από τράπεζες και εισπρακτικές εταιρείες.Βλέπουν τα χρέη τους να διπλασιάζονται ή και να τριπλασιάζονται καθώς επιβαρύνονται οι ίδιοι με τα έξοδα των προγραμμάτων πλειστηριασμού (περίπου 1.200 με 1.400 ευρώ τη φορά, λέει ο κ. Κρητικός) και χάνουν τον λογαριασμό. Δεν ξέρουν τι πληρώνουν, δεν ξέρουν τι χρωστάνε.Επιλέγουν να διηγηθούν την προσωπική τους ιστορία ανώνυμα, είτε γιατί ο κοινωνικός τους περίγυρος δεν ξέρει, και δεν πρέπει να μάθει, είτε για νιώθουν ακόμη φόβο αφού «οι τράπεζες μπορούν να σε πάνε καροτσάκι». Ανθρωποι που νιώθουν ότι χάνουν το παιχνίδι. Ενα παιχνίδι που «οικοδομήθηκε» εδώ και χρόνια με πολιτικές και υλικά παλαιά και νέα: Ιδιοκτησία. Αντιπαροχή. Καταναλωτισμός. Δάνεια για σπίτια, για σπουδές, για διακοπές, για εορτές (...)