(Γράφημα από "ΤΑ ΝΕΑ").
Συνεχίζεται η ληστρική αφαίμαξη των Ελλήνων δανειοληπτών.
Aλλά να διαβάσουμε και τη σκέψη της Ανιές Μεγιάρ, που γράφει:
«Θυμάμαι που έπεσα στην κρίση όταν ήμουν ακόμη μικρή. Ένα βράδυ γύρισε ο πατέρας στο σπίτι και είχε πουλήσει το αυτοκίνητο. Από τότε δεν θυμάμαι παρά μονάχα την κρίση: σβήσε τα φώτα, κλείσε τη βρύση, διάβαζε στο σχολείο για να γλιτώσεις την ανεργία, μάζευε διπλώματα κι ας τα κάνεις κορνίζα. Δεν θυμάμαι παρά μονάχα την κρίση, το σφίξιμο στο ζωνάρι, στις εξόδους, στις ταβέρνες, στη διασκέδαση, στις εφημερίδες (αυτό ήταν εύκολο), στο ντύσιμο, στα βιβλία (αυτό ήταν πολύ δύσκολο), στα φάρμακα, στη θέρμανση».
Η Γαλλίδα κοινωνιολόγος και συγγραφέας, όπως και εκατομμύρια άλλοι σαν αυτή σε ολόκληρο τον πλανήτη, ζούσε εδώ και πολλά χρόνια με την κρίση, πολύ πριν την ανακαλύψουν στη Γουόλ Στριτ.
«Γι΄ αυτό δεν ξέρω πια αν είναι για γέλια ή για κλάματα που ακούω να μας υπαγορεύουν τις πράξεις μας και τα συναισθήματά μας οι ίδιοι εκείνοι καραγκιόζηδες που τόσα χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός και η απελευθέρωση των αγορών κάνουν καλό στην επιδερμίδα, πως ο υπεύθυνος πολίτης είναι αυτός που κυλιέται σαν γουρούνι μέσα στον λάκκο της κατανάλωσης και του χρέους, αυτός που λατρεύει τους πλούσιους και τα αφεντικά επειδή αυτοί είναι οι υγιείς δυνάμεις, αυτοί που δημιουργούν πλούτο, ο οποίος όταν πια γίνει άφθονος θα φτάσει για να ξεπεινάσουν εκείνοι που μαζεύουν τα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι».
Όλοι εκείνοι που έδιναν αυτές τις υποσχέσεις, πόσο είναι τώρα αξιόπιστοι για να διαχειριστούν την κρίση;
Εδώ και μήνες απουσίαζαν, σώπαιναν ή ψεύδονταν, αρνούνταν, απέφευγαν ή υποβάθμιζαν μια κατάσταση, της οποίας δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε το βάθος ούτε τις συνέπειες. Οι συνθήκες της αλλαγής βρίσκονται τώρα στα χέρια μας, μπροστά μας, λέει με δυο λόγια η Ανιές Μεγιάρ.
Σαν από θαύμα, μας σερβίρισαν ξαφνικά αυτές τις συνθήκες στο πιάτο.
Ο κόσμος πρώτη φορά, ίσως και τελευταία κατά τη διάρκεια αυτής της γενιάς, μπορεί να αλλάξει επειδή οι άνθρωποι θα τον υποχρεώσουν. Σαν σε βιντεοπαιχνίδι όπου συνέχεια έχαναν και ξαφνικά χάλασε και τους αποκάλυψε τους κωδικούς του, οι άνθρωποι μπορούν να περάσουν αμέσως στο επόμενο στάδιο. Ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια τους και το μέλλον τους είναι τώρα.
Κάθε τέλος είναι μια ευκαιρία για μια νέα αρχή...
Ρούσσος Βρανάς
«Θυμάμαι που έπεσα στην κρίση όταν ήμουν ακόμη μικρή. Ένα βράδυ γύρισε ο πατέρας στο σπίτι και είχε πουλήσει το αυτοκίνητο. Από τότε δεν θυμάμαι παρά μονάχα την κρίση: σβήσε τα φώτα, κλείσε τη βρύση, διάβαζε στο σχολείο για να γλιτώσεις την ανεργία, μάζευε διπλώματα κι ας τα κάνεις κορνίζα. Δεν θυμάμαι παρά μονάχα την κρίση, το σφίξιμο στο ζωνάρι, στις εξόδους, στις ταβέρνες, στη διασκέδαση, στις εφημερίδες (αυτό ήταν εύκολο), στο ντύσιμο, στα βιβλία (αυτό ήταν πολύ δύσκολο), στα φάρμακα, στη θέρμανση».
Η Γαλλίδα κοινωνιολόγος και συγγραφέας, όπως και εκατομμύρια άλλοι σαν αυτή σε ολόκληρο τον πλανήτη, ζούσε εδώ και πολλά χρόνια με την κρίση, πολύ πριν την ανακαλύψουν στη Γουόλ Στριτ.
«Γι΄ αυτό δεν ξέρω πια αν είναι για γέλια ή για κλάματα που ακούω να μας υπαγορεύουν τις πράξεις μας και τα συναισθήματά μας οι ίδιοι εκείνοι καραγκιόζηδες που τόσα χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός και η απελευθέρωση των αγορών κάνουν καλό στην επιδερμίδα, πως ο υπεύθυνος πολίτης είναι αυτός που κυλιέται σαν γουρούνι μέσα στον λάκκο της κατανάλωσης και του χρέους, αυτός που λατρεύει τους πλούσιους και τα αφεντικά επειδή αυτοί είναι οι υγιείς δυνάμεις, αυτοί που δημιουργούν πλούτο, ο οποίος όταν πια γίνει άφθονος θα φτάσει για να ξεπεινάσουν εκείνοι που μαζεύουν τα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι».
Όλοι εκείνοι που έδιναν αυτές τις υποσχέσεις, πόσο είναι τώρα αξιόπιστοι για να διαχειριστούν την κρίση;
Εδώ και μήνες απουσίαζαν, σώπαιναν ή ψεύδονταν, αρνούνταν, απέφευγαν ή υποβάθμιζαν μια κατάσταση, της οποίας δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε το βάθος ούτε τις συνέπειες. Οι συνθήκες της αλλαγής βρίσκονται τώρα στα χέρια μας, μπροστά μας, λέει με δυο λόγια η Ανιές Μεγιάρ.
Σαν από θαύμα, μας σερβίρισαν ξαφνικά αυτές τις συνθήκες στο πιάτο.
Ο κόσμος πρώτη φορά, ίσως και τελευταία κατά τη διάρκεια αυτής της γενιάς, μπορεί να αλλάξει επειδή οι άνθρωποι θα τον υποχρεώσουν. Σαν σε βιντεοπαιχνίδι όπου συνέχεια έχαναν και ξαφνικά χάλασε και τους αποκάλυψε τους κωδικούς του, οι άνθρωποι μπορούν να περάσουν αμέσως στο επόμενο στάδιο. Ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια τους και το μέλλον τους είναι τώρα.
Κάθε τέλος είναι μια ευκαιρία για μια νέα αρχή...
Ρούσσος Βρανάς
TA NEA